Van Bluff naar Moap (met een goed gevoel)

Same routine: Opstaan (7.30) samen op de rand van het bed ontbijten en dan op weg naar Moab. Eef en Susan gaan eerst tanken. Gezien de prijs wacht ik daar nog even mee. Vandaag niet zo’n grote trip (nog geen 2 uur). Betsy en Eef rijden samen, ik rijd met Susan mee. Kan ik ook eens foto’s maken onderweg. Blijft natuurlijk de vraag of dat iets positiefs oplevert :).
Daarnaast komen we aan het praten over ‘mijn toestand’. Dat dit grote impact heeft op ons als gezin. Niet alleen vanwege mij maar vooral ook vanwege de herinnering(en) aan Carl, hun vader. Die ontviel hen, Betsy, het gezin. Net nu we weer opnieuw een gezin vormen, waarin warmte en samenhorigheid ervaren worden, gebeurt dit. Staat de wereld op z’n kop, begint alles opnieuw.
Dat zou niet mogen, dat hoort niet. Natuurlijk weten we nu nog niet wat er precies met mijn darmen aan de hand is, maar gedachten schieten uit naar alles…. het zal mee vallen, tot, hoe is het leven met een A.P.. Van belang is in ieder geval dat we er met ons 4-en over gaan praten. Dat lost dan misschien niets op maar legt de dingen wel open op tafel.
Onderweg naar Canyonlands National Park komen we langs ons hotel in Moab. We checken in. Jammer genoeg zijn de kamers nog niet klaar . We laden de bagage over in een auto en gaan met de andere, die van ons, verder. Je mag raden wie de chauffeur is/mag zijn. Ja dus. Ik. Alweer een hoofdprijs. Mooi dat we onderweg zijn naar Las Vegas :).
Op weg naar het Visitor Center Canyonlands. Eef en Susan hadden van te voren al een plan opgemaakt. Daarin komt daardoor geen verandering. Op naar Upheaval Dome, een soort van kraterinslag met allerhande zeer aparte kleuringen. En een fraai aangelegd pad (op elkaar gestapelde stenen) die de route markeren. Een klim uit twee gedeelten. De first overlook geeft een mooi beeld. de second overlook is vooral in mijn geheugen gegrift omdat de tocht op zich een uitdaging is. De stapeltjes stenen was soms ‘zoek’ en de helling soms steil. Het uitzicht daarentegen was weer de moeite waard. Vervolgens, Aztec Butte. Een ‘berg’(+ 100 meter) die voor de indianen een speciale betekenis had. Eef wil er graag heen. De tocht is niet zo lang 1,4 ML maar de stijging en vooral de manier waarop maken hem wel een uitdaging. Betsy en Susan gaan naar een zijspoor. Eef en ik gaan voor de top. Dat hebben we geweten. Zoeken naar de juiste steenstapels en vervolgens naar de juiste plekken om je voeten neer te zetten. De bodem is niet glad maar loopt soms behoorlijk stijl omhoog. Eenmaal boven genieten we van een wonderbaarlijk mooi uitzicht. Kikken.
De terugweg begint moeilijk, waar kun je je voeten zo zetten dat zij mijn eigen gewicht kunnen dragen? Zoeken dus. Uitdaging nummer zoveel op deze vakantie!!
Als afsluiting stoppen we nog bij Mesa Arch. Een relatief korte trail die wel een mooi einde heeft: de Acht: een spectaculair uitzicht op de daarachter liggende landschap.
Eenmaal terug bij het hotel, boodschappen doen, was bij elkaar zoeken, samen eten en kletsen.
Koffie na. Jammer genoeg hield het apparaat er tijdens het tweede kopje mee op. Het plofte uit elkaar!!.
Susan heeft het moeilijk. Elke dag 24 uur opgescheept met …. Valt niet mee. Eef daarentegen reageert nuchter: Dat wist ik toch van te voren…
Voor Betsy en mij een mooie gelegenheid om het weer eens over ons zelf te hebben, te genieten van elkaars aanwezigheid. Helemaal goed dus.