Three Rivers Sequoia Park

2 mei 2015 Three Rivers
De wekker niet gezet. Toch rond de klok van 08.00 uur wakker. Een mens is een gewoonte dier zeggen ze wel eens, wij zijn het (dus). Ontbijten met zachte boter en zachte Philedelphia, de koel elementen hebben de nacht dus niet (helemaal) overleeft. Maar ja zachte boter smeert wel heel makkelijk. Elementen omgeruild en op weg naar het park. De General Sherman Tree, De Tunnel Log en wat het park ons verder nog te bieden heeft.
Zoals bekend begint de weg met een (zeer, uitermate) kronkelige weg naar het Visitorscentrum annex museum. We hadden al besloten om eerst naar de Sherman Tree te gaan en op de heerweg daar naartoe op te letten of de weg naar Crystal Cave al open zou zijn. Nee dus. Closed for the season (blijkt de weg op 9 mei –over één week dus- open te gaan). Jammer dan. We kunnen niet alles hebben. Over de Sherman Tree hoeven we niets te vertellen. Die is groot en dat is al (heel) vaak beschreven. De weg erheen is zo gemakt dat iedereen er wel kan komen. We zien dan ook bejaarden en peuters, iedereen is welkom.
Vervolgens op weg naar Tunnel Log, het andere ‘big event’ hier. We komen aanrijden, er staan een aantal auto’s in een rij en één auto rijdt, heel zachtjes, de tunnel in. Stopt, blijft staan (in mijn ogen wel 5 minuten). Vervolgens rijdt de chauffeur 10 meter verder en blokkeert vervolgens de round about zodat je met je neus door de tunnel gefotografeerd kunt worden. Hij, de chauffeur, zit de resultaten van de foto’s die zijn vrouw gemaakt heeft te controleren. Dat is tot daar aan toe maar net voor de oprit van de by-pas, niet te geloven hoe onoplettend mensen kunnen zijn. Gelukkig reageert hij om mijn “Mister” en op een aanwijzing richting de by-pas schuift hij een eindje naar voren. Kunnen wij er ook langs. Betsy neemt de foto en een fransman zet ons er nog ff samen op “Merci monseigneur”.
Vervolgens langs het Museum, speelkaarten gescoord, en op naar Moro Rock, een gigantische kei die, als je eenmaal boven bent een fraai uitzicht geeft op de omgeving. Ik klim omhoog, krijg halverwege spijt, telkens als ik naar rechts kijk wordt ik duizelig, Niet naar rechts kijken dus, een hand vasthouden aan de rotsen, de stenen, de leuning, dan kom ik er wel. De ijle lucht (we zitten op ruim 7000 ft) maakt dat ik hijgend bovenkom (goede smoes, heb al ruim 2 weken niet hard gelopen, heb de spullen wel bij mij maar ja elke dag is er wel iets om te doen in plaats van hardlopen.
Volgende toppic: Wuksachi Village. Een sjiek restaurant waar ze een uitstekende lunch verzorgen. Glaasje wijn erbij, wie doet je wat.
Vervolgens de weg terug ingezet met de nodige stoppoints, soms om sneller verkeer voor te laten soms om afstand te nemen van langzamer verkeer dat de cros-overs niet gebruikt, soms gewoon om te stoppen, te kijken, te genieten.
We rijden ons hotel voorbij, doen inkopen voor de avond/ochtend en constateren dat de ijselementen opgewarmd zijn. Ruilen dus. Ff zitten bij het zwembad, boekje, wijntje wat hebben wij het ….
Dan wat later nog ff naar het dorp pizza halen. Stukje schrijven, foto’s bekijken, uitzoeken, de dag zit er al weer bijna op.
Morgen naar Yosemite Cedar Lodge, weer een lange dag , 280 km maar veel tussenstops omdat ….. het zo ontzettend leuk, mooi schijnt te zijn.