effe bijpraten

2 dagen geen internet gehad. Daarvoor zo'n slechte verbinding dat foto's ook niet overkwamen. Nu de 'inhaalslag':)
3 mei Three Rivers – Yosemite
De wekker om 07.30. Niet zo best geslapen vannacht. In gedachten bezig geweest met mijn eerste (en volgende ) werkdagen. Maandag beginnen. Woensdag en Donderdag Onderzoeken. De dinsdag erop gesprek , uitslag, vervolg plannen. In mijn hoofd heb ik het plan nog niet klaar. Weet nog niet exact wat en hoe. Geeft blijkbaar onrust. Op dit moment niets aan te doen. Gewoon dag voor dag, we zien wel.
We hebben ruim de tijd voor onze trip en uitstapjes onderweg. De koelelementen hebben het net niet helemaal gehaald. Maar ja een gegeven paard… We besluiten niet de hoofdwegen te volgen naar het noorden maar de secundaire wegen, ik stel de TomTom dus in op vermijd snelwegen. Het eerste stuk kan het niet anders. We moeten richting Fresno en de TomTom zet ons op de Highway. En een gegeven moment zien we een sign Yosemite rechts af. Onze TomTom zegt rechtdoor, naïef als ik ben denk ik nog dat het apparaat er voor kiest om later van de snelweg af te gaan omdat daar mooiere wegen zullen zijn, wij gaan dus rechtdoor. Fout dus. Maar ja, tijd genoeg. Bij de eerstvolgende junction van de snelweg af. We moeten ook nog tanken. In Yosemite is er geen benzine en rondom het park wordt er vlot $4,50 per gallon gevraagd. Beter de tank vooraf vol te hebben (voor $ 3,35). We stellen de TomTom nu (samen) in op kortste weg. Dan weet je zeker dat je geen snelwegen voorgeschoteld krijgt. Het is slechts één uur langer, valt best mee dus. Via het tankstation weer de weg op. Nu, omdat er ook nog een detour is, via C en D weggetjes door het land heen. Brede zandpaden, kruimelige off the road weggetjes waarbij het goed is dat het zondag is. Bijna geen tegenliggers. Op een geven moment komen we bij een bruggetje uit dat de planken in oorsprong dwars heeft liggen. Ter versterking zijn er twee banen in de lengte op vastgespijkerd, we houden onze adem in, maken een kruis en rijden de brug op en over. Het lukt we komen heel aan de overkant. Wel spannend.
Op weg naar ons motel komen er in de aanrijdroute van Yosemite. We zien, net zoals overal in het land signs van Falling rocks. Hier hebben ze de hoofdprijs. Een deel van de weg is volledig weggeslagen. We worden omgeleid. De TomTom stuurt ons voorbij aan ons Motel Cedar Loge. Via de aanwijzingen van een vriendelijke Amerikaan komen we toch goed aan. Er is een (grote) koelkast, mooi. We laden onze spullen uit en vertrekken richting Park. Dat maakt een grootse en groene indruk. Via het Visitors Centre nemen we de Shuttle-bus naar stop 17 Mirror Lake. Een wandeling van ruim een uur naar een ‘meer’ dat dus zo glad als een spiegel is/moet zijn. Het water dat van het meer afkomt stroomt fors, om niet te zeggen wild. Op een gegeven moment een fraai contrast. We wandelen op ons eigen tempo een hobbelig pad op. Treffen we ineens een groep van ong 20 paarden aan die allemaal ff iets kwijt moeten, eigenlijk wil je dan daar helemaal niet zijn. Ik ruik (gelukkig) niets Betsy echter wel, die was dus echt niet blij. Eenmaal bij het ‘gladde gedeelte’ aangekomen is het genieten. Van de bergen, het groen, de natuur. Het maakt een majestueuze indruk op ons. Dit is genieten: zo met z’n tweeën in de grootse natuur.
In het park nog ff een paar boodschappen en vervolgens op weg naar ons hotel. Kippetje op de porch, wijntje, wie neemt ons dit nog af.
Het enige probleem hier is de Wi-Fi. Slechte verbinding, matige kwaliteit en een prijskaartje van $ 10,-- per apparaat. Dan maar ff niet, al voelt het niet helemaal goed om geen verbinding met de kinderen te kunnen hebben. Maar ze hebben de naam van ons Motel en zijn geen 10 meer : )

4 mei Yosemite de trails.
Vanmorgen, zoals gewoonlijk om 07.30 de wekker. Moet nog steeds wennen aan dit soort van vakantie idee. Dan slaap je toch uit, doe je niet zo veel? Echter, ga je naar een ver en .. land dan krijg je de onbedwingbare zucht alles mee te pakken en te zien wat er te zien is. Dan rijd je zonder enig probleem ruim 55 Ml om bij één punt uit te komen. Dan rijd je vervolgens weer braaf dezelfde weg terug (er is geen andere) om bij het volgende viewpoint /trail uit te komen. Klopt niet helemaal maar het gaat om de strekking. Wie rijdt er op zondagmorgen vanuit Nijmegen naar Apeldoorn voor een wandeling van ± 1 uur? Wij in ieder geval niet. In Amerika doen we dat dus wel. Gekkenwerk of drive? We rijden naar Glacier Point. Stoppen onderweg voor een foto maar de zon staat pal op de lens, gaat niets worden, straks, op de terugweg nog maar eens langsgaan :).
Op/bij Glacier point een zeer fraai, prachtig, wat zijn de woorden die dit omschrijven, uitzicht op de bergen, de bossen, de Falls, de weiden, op Yosemite. Op de weg terug stoppen we bij Sentinel Point. Een aanrader vanuit de Parkleiding. Een 1,1 Ml walk (heen, terug moet dan ook nog) met ongeveer 300 Ft stijging. Het zoeken van het pad is, voor ons, al een uitdaging. Aan de voet van de laatste bult vindt Betsy het ff genoeg. Ik loop alleen verder, geniet van het uitzicht op de Dome, de Falls, het park.
Vervolgens op naar Bridalveil Fall. Een kort loopje naar een Fall die als een soort van bruidssluier naar beneden komt. De wind speelt een grote rol in de natuur en nu ook in ons beeld van die natuur. Als we dit achter de rug hebben zijn we toe aan een hapje, gaan naar het visitors centrum voor een portie bonen met gehakt, een pilsje. We willen onze dag effectief (vakantie??) besteden en plannen een wandeling (klim??) naar de Vernall Falls. De weg erheen is in het eerste gedeelte (tot de brug) toegankelijk gemaakt voor heel veel mensen. (ik liep hem ook in 1990, toen waren het keien en vervolgens houten traptreden langs de Fall naar boven). De weg tot de brug is al heel inspannend. Veel stijgen (300 Ft) en dat bij deze hoogte (+ 5000) ft. Betsy blijft bij de bridge. Ik loop door. De stijging daarna is nog 600Ft. Het laatste stuk is/wordt nat en slipperig. De wind heeft ook hier invloed op de waterval. Hij verspreidt het water in de ‘omgeving’. Om bovenaan bij de ‘bron’ van de Fall te komen moet ik nog langs een stukje nauw en eng pad. Nog geen meter breed, nat, en verschrikkelijk ongelijk. Ik heb deze vakantie al zo veel onverwonnen, dit kan/moet, er nog wel bij. 10 minuten later sta ik vol trots bovenaan de Vernall Fall. Ook het laatste stukje naar het bassin is goed te doen. Trots ben ik, op mijzelf, op ons dat wij hier samen zijn. Op het leven. Kan niet kapot. De terugweg gaat redelijk snel. Dalen is toch echt makkelijker dan stijgen. Na 50 Minuten ziet Betsy mij weer (lopen en ik haar zitten (komt mooi uit toch).
Vervolgens , na de afdaling van het laatste stuk op weg naar onze laatste activiteit van de dag.
De Yosemite Falls. We gaan voor de Lower Fall trail. Is mij ruim voldoende na alle inspanning van vandaag. Mooi gezicht op de drie trappen van de Fall. Dan de shuttle naar de parkeerplaats. Moe maar heel voldaan verlaten we het Park, denken we. Ik neem een verkeerde afslag en we komen helemaal verkeerd uit. Valt niet goed, niet bij mij niet bij Betsy. Keren op de weg is geen optie dus maar doorrijden tot er ergens een wegverbreding is. Gelukkig komt die, kan ik, omdat het verkeer erg luw is, keren op de weg en (eindelijk) op weg aar huis (dat is tijdens zo’n vakantie daar waar je koffers zijn). Douchen, omkleden en een hapje in het plaatselijke restaurant. Lekker en goed, verhaaltje, foto’s en dan naar bed.
Betsy heeft intussen naar de route gekeken. Ze wil eigenlijk de Tioga pas nog weg rijden. Blijkt die in het oosten te liggen. Ruim 100 Ml om er heen te rijden en dan (of door het park of erboven langs), weer terug. Ik zie het nu (nog) niet zitten. Morgen weten we de uitslag.